Bukan menolak, tak mampu menolak pun padahal. Suatu hal yang menjadi fitrah manusia. Cuma kerana RASA. Rasanya tidak sama. Juga kalaulah dapat hati yang sama, tetap rasanya lain. Ini adalah rindu pada suatu yang tidak pasti. Rindu duniawi semata.
Habis jadi basah pipi akan hal ini. Jadinya, Dia tunjukkan aku suatu hikmah ditempat kaki aku kini bersila. Suatu rasa yang menuju putih. Rindu akan kekasih-Nya. Maka dialah ubat, maka dia jugalah penuntun aku ke jalan-Nya, maka berbasah pipi untuk dia buat aku hilang gulana gundah.
" Wahai kekasihku Wahai Muhammad, Wahai pengubat hatiku, Wahai yang terpuji, Dirimu memeliki kelebihan yang diakui oleh Tuhan yang turut berselawat kepadamu. "